Conste que non fumo

Agora mesmo estou aquí sentado diante da pantalla do portátil e nin se quera sei que vou escribir.



Teño cousas que dicir pero... penso que a miña preguiza me dificulta escribir. Se as escribise sería mellor para min. Disque, cando tes problemas, é bo contalos porque deste xeito tes que ordealos na túa mente e darlles nomes. Tes que tentar explicarte para que o teu interlocutor poida facerse unha idea do que lle estás a falar. Así podes conseguir entender mellor os teus propios problemas.



Ademais, cando lle contas os teus problemas á xente tamén corres o risco de que che conten os seus, co cal, decátaste de que todo o mundo ten os seus problemas. Os Mono Sapiens somos así. Todos temos problemas. De feito, necesitámolos, ou iso parece, a xulgar por como nos empeñamos en telos.



O maior problema, é cando tes un problema que tes claro que non necesitas. Ou, polo menos, iso pensas. Poida que a Vida, ou Deus, ou o Demo, ou o que Sexa... pense que si os necesitas. E por iso chos proporciona. Como unha máquina expendedora:



"Su problema, gracias"

Xustiza Poética

Mmmm... non sei se xa falei deste tema nalgunha ocasión pero un acontecemento do que hoxe tiven coñecemento faime ratificarme, por enésima vez, en que a Vida, ten vida propia, é dicir, hai algo por enriba de nós que nos xulga polos nosos actos e, tarde ou cedo, nos premia ou castiga (normalmente só se acorda de castigarnos pero ese é outro asunto que debo investigar). A este tipo de poder que hai sobre nós o denominan "Xustiza Poética" e funciona, máis ou menos, así:

Ti a fas moi gorda nalgunha ocasión. De feito, sabes que a liaches "de quilo" pero tiras para adiante xustificándote con excusas como "foi por amor", "era unha oferta que non podía rexeitar" ou "non me quedaba outra".

Bla, bla, blá, o caso é que fixeches dano a alguén a pesar de non se-la túa intención.

Moi ben. Pois has de saber, querida/o Sancha/o que algún día, tarde ou cedo, faranche o mesmo.

Sintoo moito. Isto non é cousa miña. É unha verdade universal. Xa o comprobaredes nas vosas pecadoras carnes.

O malo desta Xustiza Poética é que ninguén sae beneficiado, nin se quera a antiga vítima do teu "ineludible" proceder.

É unha cadea universal. Estou case seguro. En castelán se chama: "Donde las dan las toman" e mesmo a canción tradicional "God's gona cut you down" fala, en certo modo, deste tema. Escoitádea, e sentide, ponzoñentos pecadores, o poder do que vos falo.

http://es.youtube.com/watch?v=Bzx2LGbMxiY

Ai... que pouco sentidiño temos os monosapiens...

Ioda dixit

"O temor á Pérdida é o que nos acerca ó Lado Escuro"

Que a Forza te acompañe!

Esbirros iluminados

Teño unha nova teoría. É bastante arriscada así que merece estar incluída neste apartado.

Resulta que penso que descubrín por que, en moitas ocasións, esbirramos cando recibimos claridade indirecta do sol...

Supoño que vos teredes fixado que, ás veces, cando estamos por exemplo nun salón, e a luz se filtra por entre os buracos da persiana ou entre as dúas cortinas semi-pechadas, eses raios de luz nos amosan infinidade de partículas en suspensión (o que en ghallegho normativo ven sendo o "po", vamos).

Pois ben, ese po, é o que, cando penetra polo noso nareco fainos esbirrar. Pero o caso é que iso só se produce cando hai moita concentración de po no aire. En cambio, no noso salón ou no noso coche non esbirramos, tan facilmente, ata que un feixiño de luz nos descubre todas esas indesexables partículas aboiando no aire.

Conclusión pseudo científica. Afirmo: A mera visión de po no aire pode enviar ó noso "celebro" a recomendación de esbirrar.

Que me dean o Nobel, xa, cona....

444

Matinando na cama a iso das 9 da mañá, despois de decatarme que non é fácil seguir durmindo a pesar de terme deitado ás 6:30... pensei nun detalle: A miña filla ten 9 meses.
Cantos teño eu?
E ti?

Cavilando en la cama sobre las 9 de la mañana, después de constatar que no es fácil seguir durmiendo a pesar de haberme acostado a las 6:30... pensé en un detalle: Mi hija tiene 9 meses.
Cuántos tengo yo?
Y tú?

Alma

Dende hai un feixe de anos teño a certeza de que as almas das persoas engrandécense a medida que van pasando pola vida. É dicir, normalmente, terá un alma máis fonda unha persoa maior cá unha nova.



Evidentemente, isto vale para persoas que vivan a vida dun xeito valente. Aceptando que na vida vaiche tocar de todo e que cando toca gozar hai que saber facelo. Igual que cando toca sofrir. Saber gozar e sofrir non é tan sinxelo como poida parecer. Hai que aprender. E o órgano que se encarga diso debe ser a alma.



Non sei de quen é a cita (se alguén o sabe que mo diga, por favor) pero é algo así, máis ou menos: Un pai lle explica ó seu fillo: "Cando saibas encarar as cousas boas da vida co mesmo temple cás malas, estarás feito un home".



Desde hace ya tiempo tengo la certeza de que el alma de las personas se engrandece a medida que van viviendo la vida. Es decir, normalmente, una persona mayor tendrá un alma más profunda que una joven.



Evidentemente, esto sirve para personas que vivan la vida de forma valiente. Aceptando que en la vida te va a tocar de todo y que, cuando toca disfrutar hay que saber hacerlo igual que cuando toca sufrir. Saber disfrutar y sufrir no es tan sencillo como puede parecer. A todo se aprende. Y el órgano que se encarga de eso debe ser el alma.



No sé de quién es la cita (si alguien lo sabe que me lo diga, por favor) pero es algo así, más o menos: Un padre explica a su hijo: "Cuando sepas encarar las cosas buenas de la vida con el mismo temple que las malas, serás un hombre hecho y derecho".

Máis machismo!

Uff, no blog de "Os pendellos" atopei esta xoia:

La mujer debe adorar al hombre como a un dios. Cada mañana debe arrodillarse, nueve veces consecutivas, a los piés del marido y, con los brazos cruzados, perguntarle: Señor, que deseais que haga?”Zaratustra (filósofo persa, siglo VII a.C)

Non pretendo provocar pero... Como cambiou o conto.

Por que xa case non hai educación e respecto?

Ler unha entrada de Cuspe de Pita faime rescatar unha vella Teoría Arriscada miña. Por que agora hai tan pouca educación e respecto?

Cando eramos nenos, a palabra dun adulto era algo así coma un designio divino, algo inapelable e incuestionable.

Se o teu mestre ameázabache con avisar ós teus pais poñíaste branco de pánico. Agora é ó revés.
É o mestre quen se pon branco cando o insolente rapaz lle espeta: "¡Voy a decirle a mis padres que vengan a hablar contigo y te vas a cagar!"

A que obedece tal cambio? Pois eu penso que é porque xa non cremos en nada. Xa sabemos que Deus, como tal, non existe, e que non iremos ó inferno por moi cabróns que sexamos na vida. Franco morreu e ademais non hai pena de morte. Ollo, non me malinterpretedes. Só estou analizando unha cuestión.

É triste pero é certo, eramos educados e respectuosos si, pero por medo. Non somos peores cá antes. A sociedade xa non aspira a ir ó ceo se non a aparecer en "Gran Hermano".

Por certo, se algún de vós dedica o seu sábado a ver o do Chiki-Chiki en Eurovisión, non terei piedade. Penso masacralo, primeiro mediante Feudalismo Ilustrado pero se fai falta desenfundarei.

Eu non teño plan para este sábado pero antes que alienarme co Chiki-Chiki prefiro, como di un bo amigo meu: "meterme un cactus polo cu." Claro que hai pouco estivemos en Canarias e tras mirar acongoxados para uns cactus enormes e, a todas luces, espiñentos de máis, el modificou a frase e agora di: "un pao". Se é que non fondo, somos uns acojonados...

Santa Rita

Santa Rita

Hoxe é Santa Rita, Rita, Rita... Decateime hai un intre tras preguntarme por que carallo non están no chollo (hoxe) os funcionarios, polo menos os de Lugo.

E xa que falo de funcionarios... Sabe alguén por que os seus postos de traballo son vitalicios? Quero dicir, por que o resto de miñaxoias non facemos algo? Non sei, unha revolución... ou aínda que fose, mandar un escrito ó parlamento... Ou un e-mail a ZP expresando a nosa profunda decepción co traballo da maioría deles. Non só cos de Lugo, claro. Pobriños.

Santa Rita

Hoy es Santa Rita, Rita, Rita... acabo de pisparme tras indagar sobre por qué carajo no trabajan (hoy) los funcionarios, al menos los de Lugo.

Y, hablando de funcionarios... Alguien sabe por qué sus puestos de trabajo son vitalicios? Quiero decir, por qué el resto de pringaos no hacemos algo? No sé, una revolución... o, aunque sólo fuese, mandar un escrito al parlamento... O un e-mail al presi expresando nuestra profunda decepción con el trabajo de la mayoría de ellos. No sólo con los de Lugo, desde luego. Animalitos.

Por que ós nenos non lles gusta o peixe?

1.Por que á maioría dos nenos non lles gusta o peixe?

1.Por qué a la mayoría de los niños no les gusta el pescado?


Probablemente, no estado primitivo do ser humano, no que se atopou durante moitísimo máis tempo que no actual estado “civilizado”, os homes e mulleres alimentáronse, maiormente, de carne, como testemuña a dentadura humana. Así e todo, tamén comeron de todo aquilo do que tiñan dispoñibilidade: raíces, froitos, marisco e, por suposto, peixe.

Probablemente, en el estado primitivo del ser humano, en el que se encontró durante muchísimo más tiempo que en el actual estado “civilizado”, los hombres y mujeres se alimentaron, mayormente, de carne, como atestigua la dentadura humana. De todos modos, también comieron de todo aquello que había disponible: raíces, frutos, marisco, etc. y, por supuesto, pescado.

Pero o peixe ten espiñas o que o fai moi perigoso nas gorxas dos nenos. Habería unha gran maioría de nenos ós que lles gustase comer peixe pero tamén é lóxico pensar que moitos deles deberon padecer problemas moi graves por non domear a técnica de separa-las espiñas antes de tragar. É lóxico supoñer que os pais de entón non podían dedicar tanta atención ós seus múltiples vástagos como os pais de agora fan coa súa contadísima prole. O resultado era que moitos nenos non chegaban á idade adulta e, por tanto, non chegaban transmitir a súa herdanza xenética.

Pero el pescado tiene espinas lo que lo hace muy peligroso en las gargantas de los niños. Habría una gran mayoría de niños a los que no les gustase comer pescado pero también es lógico pensar que muchos de ellos debieron padecer problemas muy graves por no dominar la técnica de separar las espinas antes de tragar. Es lógico suponer que los padres de aquellos tiempos no podían dedicar tanta atención a sus múltiples vástagos como los padres de ahora hacen con su contadísima prole. El resultado era que muchos niños no llegaban a la edad adulta y, por lo tanto, no llegaban a transmitir su herencia genética.


Habería, tamén, nenos ós que non lles gustase o peixe e que, no caso de poder elixir, decantaríanse por outra fonte de proteínas. Está claro que tamén moitos morrerían pero non por ter espichada unha espiña na gorxa. Os nenos que chegasen á idade de procrear transmitirían á súa descendencia os seus gustos alimenticios.

Habría, también, niños a los que no les gustase el pescado y que, en el caso de poder elegir, se inclinarían por otras fuentes de proteínas. Está claro que también muchos morían pero no por tener una espina clavada en la garganta. Los niños que llegaran a la edad de procrear transmitirían a su descendencia sus gustos alimenticios.

Isto debeu pasar, como moitas outras cousas, en infinidade de ocasións ó longo da evolución humana. O resultado é que somos descendentes de persoas ás que, de pequenos, non lles gustaba o peixe.

Esto debió pasar, como muchas otras cosas, en infinidad de ocasiones a lo largo de la evolución humana. El resultado es que somos descendientes de personas a las que, de pequeños, no les gustaba el pescado.

Iso non é óbice para que eses nenos que, detestaban o sabor do peixe, aprendesen a comelo con máis coidado unha vez que tivesen unha idade máis adulta que lles permitise extraer as espiñas antes de tragar. A medida que unha persoa vai medrando tamén vai apreciando diferentes sabores e vai educando o seu padal. Ademais, en moitas ocasións, os homes primitivos non terían máis remedio que nutrirse daquilo do que tivesen dispoñibilidade. Seguro que máis dun que non gozaba do peixe de pequeno tivo que comelo por necesidade e, non sen fastío pola incomodidade de ter que separa-las espiñas, aprendeu a apreciar os diversos e complexos sabores das diferentes especies de peixes que era capaz de conseguir.

Eso no es óbice para que, esos niños que detestaban el sabor del pescado, aprendiesen a comerlo una vez que tuvieran una edad más adulta que les permitiese extraer las espinas antes de tragar. A medida que una persona va creciendo también va apreciando diferentes sabores y va educando su paladar. Además, en muchas ocasiones, los hombres primitivos no tendrían más remedio que nutrirse de aquello que hubiese disponibilidad. Seguro que más de uno que no gozaba del pescado de pequeño tuvo que comerlo por necesidad e, no sin fastidio por la incomodidad de tener que separar las espinas, aprendió a apreciar los diversos y complejos sabores de las diferentes especies de peces que era capaz de conseguir.

Vén de agromar na miña seseira outra posibilidade pola cal podería explicar por que á maioría dos nenos non lles gusta o peixe: A rapidez coa que o peixe se bota a perder e convírtese en tóxico. Os nenos “tragaldabas” non farían moitos distingos nos momentos de fame negra e deberon sufrir gravísimas consecuencias pola súa falta de precaución. E, por contra, os nenos que non comulgaban co peixe debido os seus gustos de nacemento, seguro que evitaron a inxesta de peixe en mal estado na medida do posible, impendindo, deste xeito, millóns de envelenamentos ó longo da Prehistoria.

Acaba de ocurrírseme otra posibilidad por la cual podría explicar por qué a la mayoría de los niños no les gusta el pescado: la rapidez con la que el pescado se echa a perder y convertirse en tóxico. Los niños “tragaldabas” no harían muchos distingos cuando el hambre apremiaba y debieron sufrir gravísimas consecuencias por su falta de precaución. Y, por el contrario, los niños que no comulgaban con el pescado debido a sus gustos de nacimiento, seguro que evitaron la ingesta de pescado en mal estado en la medida de lo posible, impidiendo, de esta manera, millones de envenenamientos a lo largo de la Prehistoria.