jueves, 1 de octubre de 2009

Mensaje en una botella

O seguinte relato breve foi presentado a un concurso literario no día de hoxe. Trátase du certame que organiza a web: www.turismodevino.com

Mensaje en una botella

La policía encontró el cuerpo tumbado en la bodega. No había marcas de violencia a primera vista. A escasos centímetros estaba un hueco donde, horas antes, descansaba una botella legendaria. El inspector de pelo cano se quito las gafas, sacó una pequeña grabadora y habló a los presentes:
-Caballeros, -dijo aspirando circunspecto- aquí huele a vino.
La más pequeña de las tres hermanas, que no tendría más de 5 años, estuvo plenamente de acuerdo con tan sabia apreciación. Los demás agentes no hicieron el más mínimo comentario y procuraron no mirarse entre ellos siquiera. El silencio de la bodega era turbador y una sensación de frío sobrecogió a la hermana mayor que, muy seria y desafiante, instó a los presentes a explicar todo aquel despliegue.
La niña pequeña siguió curioseando aquí y allá e incluso se atrevió a girar una de las botellas. El roce del cristal con el barro cocido alertó al inspector:
-Escucha pequeña, -trató de aleccionar- no debes hacer eso, estos vinos son muy delicados y puedes estropearlos si los mueves.
-Pero mi papá lo hace muchas veces –respondió en plan sabiondo-
La hermana mayor parecía incómoda:
-Porque papá sabe cuándo hay que hacerlo. No molestes a estos señores… ¡y no toques nada!
Cuando sonó el teléfono de uno de los agentes, con una música chillona y hortera, el inspector empezó a perder la paciencia. Ni siquiera tuvo que decir nada. El agente hizo un gesto de gran lamentación y apagó nervioso el móvil.
Tras una tensa y larga pausa el inspector hizo otra aclaración tras poner en marcha la grabadora:
-Señoritas, -dijo mirando al cuerpo tumbado en la bodega- ese hombre… no es su padre.
-Claro que no, -dijo la niña- papá está en el salón muy enfadado porque alguien se bebió un vino o algo así.
El inspector enarcó una ceja:
-Ajajá! –exclamó mientras señalaba enérgicamente el único hueco del botellero.
De la pequeña surgió una risita nerviosa y parecía estar disfrutando de lo lindo con todo aquello.
-Mire señor inspector, -dijo la hermana mayor- quiero que sepa…
-¡Shhhhh! Silencio señoritas, deberían saber que es inútil distraer a un funcionario de la policía. Antes o después averiguaré toda la verdad.
-No inspector, no lo hará si no escucha lo que tengo que decir –contestó enfadada.
El inspector se volvió hacia ella:
-Diga lo que tenga que decir, señorita, y hágalo de una forma clara y escueta.
La hermana mayor se acomodó el chal por encima de los hombros con un escalofrío:
-El chico que está ahí tumbado es el novio de Adela.
-Ajajá! –Dijo señalando a la mediana de las hermanas.
El inspector se dispuso a grabar de nuevo pero la hermana mayor continuó:
-Martín no está muerto inspector…
-¡Por supuesto que no! –contestó el inspector con desdén- pero está borracho como una rata.
-¿Como una rata borracha? – preguntó la niña con los ojos como platos.
El inspector extendió sus dedos índice y corazón entre las telarañas del hueco vacío y extrajo un papel mugriento que desenrolló con sumo cuidado.
De pronto, un grito de Adela heló la sangre de los allí presentes:
-¡Nooooooo!

viernes, 10 de julio de 2009

A Serpe (10 de xullo de 2009)


A serpe (10 de xullo de 2009)


Uns rapaces están a pescar pola zona de Toralla, na hora do solpor. Un deles empeza a recoller o aparello como se tivese collido algo moi pesado e cando consigue achegalo ás rochas podo ver que se trata dunha nasa grande cunha serpe de grandes dimensións enrolada dentro. Pregúntome que carallo fai unha serpe dese tipo nas augas da ría... A serpe despreguízase e comeza a deslizarse mansamente por entre as herbas. Eu non teño medo pero a observo a certa distancia por se acaso. A serpe comeza a ascender pola muralla dunha especie de fortaleza así que eu dou un rodeo e quero chegar arriba antes cá ela porque sinto un certo desacougo co feito de perdela de vista cando ela chegue arriba. Cando chego non a vexo por sitio ningún. Un sms recén chegado espértame. Di así: “Avísame cuando estés operativo. Déjame una perdida y te llamo. Bicos”

lunes, 1 de junio de 2009

Sereas na bruma

A bruma fóra é máis mesta cá nunca. A cada pouco brúan as sirenas dos barcos na ría. A través das grandes ventás do apartamento apenas se distinguen as luces das farolas. Foi un día de calor este primeiro de xuño pero a medida que avanzou a tarde o neboeiro foi entrando implacable e a noite quedou fresca. O brúar das sirenas asemellan monstros mariños. Están aí fóra arrodeados de auga que nin se quera poden ver. Non sei se están a desprazarse moi amodo ou se están fondeados, agardando que mañá haxa mellor visión, e simplemente avisan para que outros monstros non os aborden. Algo ten esa borraxeira que me incita a escribir. Unha semana máis e terei 38.

Recapitulemos: varón, parado, pai solteiro sen compromiso (a día de hoxe) e cunha filla pequena cuxa custodia ten a nai.

Teño que decir que aí fóra están as sirenas pero tamén as sereas. E menos mal.

martes, 17 de marzo de 2009

Conste que non fumo

Agora mesmo estou aquí sentado diante da pantalla do portátil e nin se quera sei que vou escribir.



Teño cousas que dicir pero... penso que a miña preguiza me dificulta escribir. Se as escribise sería mellor para min. Disque, cando tes problemas, é bo contalos porque deste xeito tes que ordealos na túa mente e darlles nomes. Tes que tentar explicarte para que o teu interlocutor poida facerse unha idea do que lle estás a falar. Así podes conseguir entender mellor os teus propios problemas.



Ademais, cando lle contas os teus problemas á xente tamén corres o risco de que che conten os seus, co cal, decátaste de que todo o mundo ten os seus problemas. Os Mono Sapiens somos así. Todos temos problemas. De feito, necesitámolos, ou iso parece, a xulgar por como nos empeñamos en telos.



O maior problema, é cando tes un problema que tes claro que non necesitas. Ou, polo menos, iso pensas. Poida que a Vida, ou Deus, ou o Demo, ou o que Sexa... pense que si os necesitas. E por iso chos proporciona. Como unha máquina expendedora:



"Su problema, gracias"

domingo, 1 de marzo de 2009

Os últimos serán os primeiros

Penso que é na Biblia, (o maior best seller de tódolos tempos), donde pon que "os últimos serán os primeiros".

Polo menos, no meu sorteo foi así. Gañou o número 9 (correspondente a Senda).

Por favor, ponte en contacto comigo: quenindiola@hotmail.com para que arranxemos o tema.

Noraboa!

domingo, 22 de febrero de 2009

Sorteo entre blogueiros

Seguindo a invitación de Chousa de Alcandra eu tamén sortearei algo da bisbarra que me corresponde censualmente. O concello co clima máis guai de Galicia: Señoras e señores...

O Rosal!

Aquí hai de todo e de moi boa calidade pero supoño que o máis típico, ademais dos mirabeles, sollas, lampreas, meixón, percebes (Si, querido lector, o concello do Rosal está bañado polo pai Miño pero tamén polo Océano Atlántico), tomates, cilantro, etc. é o viño. Así que...

...Quenindiola sortea viño do Rosal.

Eleccións

Tratarei de ser breve aínda que máis por non amargarme que por outra cousa. Supoño que non o conseguirei.

Resulta que hai eleccións en Galicia ou Galiza, ou como vos pete chamarlle á nosa Terra. Limitareime a ghomitar pensamentos sen orde de tipo ningún:

- Non aturo que se utilice a nosa fala como arma política. Por certo, aínda non escoitei a un só político falar ben en galego. Se non son capaces nin diso cómo van ser quen de lexislar, gobernar, etc?

- Por qué nunca se fala da porcentaxe do voto en branco? Eu teño amigos/as xornalistas. Por favor, falade do voto en branco. Quero saber cómo é de grande ese queixiño o día despois das eleccións.

- Sempre din que a abstención é de incultos, desencantados, preguiceiros ou inadaptados pero, algunha vez fixestes a comparación entre o xeito de gobernar na Idade Media, ou nunha dictadura ou na democracia? É exactamente igual, só que agora nos dan a elixir entre 3 iguais. Supoño que moita xente non vota porque sinxelamente non cre neste sistema democrático pero non porque non sexan democráticos.

- E qué me decides dos afiliados e/ou simpatizantes? Pero... tanto se aburre a xente? Pero cómo se pode ser afiliado ou "siareiro" dun partido político nos tempos actuais? O caso é que esta xente vota a ese partido tanto se o fan mal coma se o fan moi mal. Demo! eu sempre funvos do Celta e seguirei a se-lo por moi impresentables que sexan os xogadores-adestradores-xuntas directivas, pero unha cousa é un "pseudo espectáculo-deporte" coma o fútbol e outra cousa son os partidos políticos. Podo entender que alguén sexa do Ourense, do Pontevedra, do Lugo, do Compos, do Racing de Ferrol ou mesmo do Deportivo (Curuñistas... non vos enfadar, eh? que isto era broma), pero ser do PSOE? PP? BNG? E ollo, que digo "ser do", non "votar ó". A non ser, claro, que esperen beneficios dalgún tipo unha vez que "o seu" partido político acade algunha parcela de poder.

-As campañas electorais son noxentas por moitos motivos: Bérrannos coma se fósemos chusma, emporcallan as rúas, despilfarran tantos cartos que nin o podemos imaxinar, destrúese bosque, monopolizan os informativos pero, sobretodo, hai algo que me preocupa. Moito. De dónde sacan os cartos? Por qué hai empresarios que sufragan as campañas electorais dos partidos? Supoño que ninguén pensará que o fan desinteresadamente.

-As campañas electorais deberían estar sinxelamente prohibidas. Queredes democracia? Moi ben: Día tal haberá eleccións. Os diversos partidos políticos poñerán á disposición de todo o que o desexe, o seu programa electoral na internet e mesmo algún día, na prensa, na radio ou na TV. Iso si, coa mesma extensión e duración para tódolos partidos. Nada de fotos de políticos. Nada de carteis, nada de mítins. Pero por cómo pode ser que nos tomen o pelo deste xeito?

E todo iso do voto útil e o inútil? pero serán fillos de Satanás!

E qué é iso dos medios de comunicación "cercanos" a tal ou cal partido? Aaaaaaarrrrrrrrrg!

Seguro que me deixo máis bilis por ghomitar pero non podo amargarvos máis.

Que cada quen faga o que pensa que debe facer. Pola miña parte morrerei tranquilo sabendo que nunca colaborei con empoltronar a chupóptero ningún.

Pero qué engano máis terrible e triste, as eleccións.

En efecto, nin fun breve nin evitei amargarme.

viernes, 30 de enero de 2009

MANIFESTO POLA SOLIDARIEDADE

Sempre quixeches facer algo para cambiar este mundo pero non sabías como... Agora podes facer algo. Publiquemos todos este manifesto que tanto traballo custou redactar e traducir ás diferentes línguas. Aquí o tes en galego e en castelán. Só tes que copiar e pegar. Vamos! Vamos! Vamos! Espabila!

MANIFESTO POLA SOLIDARIEDADE

Ninguén ten a potestade de elixir o lugar onde vai nacer, nin as posibilidades económicas da familia que o vai acoller ou do país no que vai desenvolverse a súa existencia. A Terra ten extraordinarias riquezas, pero todos sabemos que están moi mal repartidas, e que conviven neste planeta azul xentes que se poden permitir todos os luxos con outras que non poden sobrevivir por falta de alimentos, de hixiene, ou dunha mínima asistencia sanitaria. O noso é un mundo de contrastes, pero agora non hai disculpa. Cos excedentes de produción que apodrecen cada día no primeiro mundo poderíase solucionar a fame do terceiro, pero... que? sae máis barato deixalos perder que transportalos, a pesar de todos os medios (de trasporte, conservación de alimentos, etc...) dos que dispoñemos na actualidade. Por iso, penso que chegou a hora de facer algo e o primeiro paso, dos moitos que hai que dar para solucionar esta traxedia humana, é tomar conciencia todos. Iso tratamos os blogueiros que publicamos hoxe este manifesto:

MANIFESTO POLA SOLIDARIEDADE

QUEN SOMOS: Os que subscribimos este manifesto somos cidadáns no pleno uso dos nosos dereitos civís, e titulares da soberanía popular, da que emanan os poderes do Estado. Os asinantes dirixímonos a todos os cidadáns do mundo, coñecedores da situación de atraso, fame e enfermidade na que se atopa gran parte da poboación humana nun momento histórico, como o actual, no que se dispoñen dos suficientes medios políticos, económicos e científicos que puidesen solucionar estes problemas. Este manifesto ten vocación de universalidade, e vai dirixido a toda a humanidade, por iso a versión orixinal en español será traducida a diversas linguas, pois o noso propósito consiste en facer ouvir a voz da opinión pública nos lugares nos que se toman as decisións políticas e económicas do mundo.

A QUEN NOS DIRIXIMOS: Dirixímonos á clase política gobernante dos nosos países, composta por aqueles que eliximos, libremente, nunhas eleccións democráticas; así como aos máis altos mandatarios das Organizacións Internacionais, como a O.N.U. e aos Presidentes e Gobernos dos países máis ricos da terra.

MANIFESTÁMOSLLES: 1.- Que este texto ten a súa orixe na constatación da extrema situación de necesidade e de fame que sofre unha gran parte da poboación da Terra e na desigual e inxusta repartición de bens que existe actualmente no mundo. 2.- Que consideramos que dita situación é intrinsecamente perversa e non admisible nin moral nin eticamente, dado que todos os seres humanos nacen libres e iguais. Igualmente, temos presente que todos os cidadáns do mundo teñen eses dereitos desde o mesmo instante do seu nacemento e non como unha promesa futura cuxa conquista dependa da realidade política, social ou económica dos seus países. 3.- Que defendemos que é completamente inxusto, inmoral e un crime humanitario punible ante os tribunais internacionais e a Historia que, en pleno Século XXI, existan seres humanos que pasen fame no mundo, e que morran por iso. Que é un agravante dese crime que, existindo as leis internacionais suficientes, así como os medios técnicos, económicos e científicos para corrixir devandita situación, os que exercen o poder no mundo non leven a cabo as accións necesarias para solucionar o que xeracións futuras cualificarán de verdadeiro xenocidio no que serán culpables todos aqueles que, tendo os medios para solucionar o problema, non os empregaron. 4.- Que consideramos que esta inxusta situación é contraria ao dereito Natural, aos Dereitos humanos e ás normas da máis elemental ética, e entendemos que chegou o momento de que a voz da opinión pública esixa dos seus gobernantes o final de tal estado de cousas. 5.- Que o presente manifesto non é un manifesto utópico; e que tampouco é un manifesto político, nin se pretende co mesmo a instauración dunha nova orde política ou socio-económico mundial, nin ningún menoscabo do tecido empresarial, sanitario e social do mundo desenvolvido, senón a máis elemental xustiza cos desfavorecidos. POR TODO ISO,

ESIXIMOS aos nosos GOBERNANTES: 1.- A adopción de medidas inmediatas e urxentes para paliar tal situación de fame, enfermidade e desnutrición no terceiro mundo. Consideramos que tales medidas non constitúen unha utopía, senón que son perfectamente viables e posibles. 2.- Manter o compromiso de cumprir os Obxectivos do Milenio que, establecidos por Nacións Unidas no ano 2000, definen os principios aos que ha axustarse a actuación dos paises e do sistema económico internacional para superar, co horizonte fixado en 2015, as inxustizas que afectan á humanidade. 3.- A realización de accións solidarias sistemáticas cos países máis desfavorecidos e que se estableza unha orde lóxica e humana de prioridades na política económica, con proxectos intelixentes que creen riqueza e postos de traballo nos países pobres, facilitando un desenvolvemento sustentable e un progreso que lles axude, ademais, á consolidación dunha rede sanitaria, económica e social estable que faga imposible o retorno á situación de partida e favoreza a consolidación dun réxime político interno democrático. 4.- Que se tomen as medidas necesarias para que os países ricos destinen unha parte dos seus orzamentos á creación de riqueza e de empresas nos países máis desfavorecidos; así como a adopción dun acordo internacional, que debería subscribirse na ONU de obrigado cumprimento para os países desenvolvidos. 5.- A implantación dun código ético que regule a estratexia das empresas multinacionais, así como a eliminación dos paraísos fiscais e a aplicación da taxa Tobin ás transaccións comerciais internacionais, que permita crear un fondo de solidariedade xestionado por Nacións Unidas. 6.- Non aceptaremos simples declaracións de principios que non se traduzan en políticas concretas. En definitiva, APELAMOS ao sentido da xenerosidade e da humanidade de todos, e fundamentalmente da clase política internacional.

Desde a Terra que espera e cre firmemente na Solidariedade que constrúa un mundo mellor e máis xusto, a 30 de xaneiro de 2009.


MANIFIESTO POR LA SOLIDARIDADQUIENES SOMOS:Los que suscribimos este manifiesto somos ciudadanos en el pleno uso de nuestros derechos civiles, y titulares de la soberanía popular, de la cual emanan los poderes del Estado.Los firmantes nos dirigimos a todos los ciudadanos del mundo, conocedores de la situación de pobreza, hambre y enfermedad en la que se encuentra gran parte de la población humana en un momento histórico, como el actual, en el que se disponen de los suficientes medios políticos, económicos y científicos que pudieran solucionar estos problemas.Este manifiesto tiene vocación de universalidad, y va dirigido a toda la humanidad, a cada ser humano que habita el planeta, para que tome conciencia de la terrible situación a la que se enfrentan millones de personas y de alguna manera actúe en consecuencia para terminar con esta insostenible situación. Por ello la versión original en español será traducida a diversas lenguas, pues nuestro propósito consiste en hacer oír la voz de la opinión pública en los lugares en las que se toman las decisiones políticas y económicas del mundo.A QUIÉN NOS DIRIGIMOS:Nos dirigimos a la clase política gobernante de nuestros países; así como a los más altos mandatarios de las Organizaciones Internacionales, tales como la Organización de las Naciones Unidas, y a los Presidentes y Gobiernos de los países más poderosos económicamente de la Tierra.LES MANIFESTAMOS:1.- Que este texto tiene su origen en la constatación de la extrema situación de necesidad y de hambre que sufre una gran parte de la población de la Tierra y en el desigual e injusto reparto de bienes que existe actualmente en el mundo. Entendemos que la ecuanimidad y la armonía en el mundo tienen por base el reconocimiento de la dignidad intrínseca y de los derechos iguales e inalienables de todos los miembros de la familia humana, por lo cual es inadmisible que una gran parte de la población mundial tenga que enfrentarse a una realidad tan precaria, a tal grado de injusticia y desigualdad, a tanta hambre, pobreza y desnutrición.2.- Que consideramos que dicha situación es intrínsecamente perversa y no admisible ni moral ni éticamente, dado que todos los seres humanos nacen libres e iguales. Igualmente, tenemos presente que todos los ciudadanos del mundo tienen esos derechos desde el mismo instante de su nacimiento y no como una promesa futura cuya conquista dependa de la realidad política, social o económica de sus países.3.- Que defendemos que es completamente injusto, inmoral y un crimen humanitario punible ante los tribunales internacionales y la Historia que, en pleno Siglo XXI, existan seres humanos que pasen hambre en el mundo, y que mueran por ello. Que es un agravante de ese crimen que, existiendo las leyes internacionales suficientes, así como los medios técnicos, económicos y científicos para corregir dicha situación, los que ejercen el poder en el mundo no lleven a cabo las acciones necesarias para solucionar lo que generaciones futuras calificarán de verdadero genocidio en el que serán culpables todos aquellos que, teniendo los medios para solucionar el problema, no los hayan empleado.4.- Que consideramos que esta injusta situación es contraria al Derecho Natural, a los Derechos Humanos y a las normas de la más elemental ética, y entendemos que ha llegado el momento de que la voz de la opinión pública exija de sus gobernantes el final de tal estado de cosas.5.- Que el presente manifiesto no es un manifiesto utópico; y que tampoco es un manifiesto político, ni se pretende con el mismo la instauración de un nuevo orden político o socio-económico mundial, ni ningún menoscabo del tejido empresarial, sanitario y social del mundo desarrollado, sino la más elemental justicia con los desfavorecidos.POR TODO ELLO, EXIGIMOS A NUESTROS GOBERNANTES:1.- La adopción de medidas inmediatas y urgentes para paliar tal situación de hambre, enfermedad y desnutrición en el tercer mundo. Consideramos que tales medidas no constituyen una utopía, sino que son perfectamente viables y posibles.2.- Mantener el compromiso de cumplir los Objetivos del Milenio que, establecidos por Naciones Unidas en el año 2000, definen los principios a los que ha de ajustarse la actuación de los países y del sistema económico internacional para superar, con el horizonte fijado en 2015, las injusticias que aquejan a la humanidad.3.- La realización de acciones solidarias sistemáticas con los países más desfavorecidos y que se establezca un orden lógico y humano de prioridades en la política económica, con proyectos inteligentes que creen riqueza y puestos de trabajo en los países afectados, facilitando un desarrollo sostenible y un progreso que les ayude a la consolidación de una red sanitaria, económica y social estable que haga posible el retorno a una situación de partida igualitaria.4.- Que se tomen las medidas necesarias para que los países ricos destinen una parte de sus presupuestos a la creación de riqueza, de empresas y de fuentes de trabajo en los países afectados; así como la adopción de un acuerdo internacional, que debería subscribirse en la ONU de obligado cumplimiento para los países desarrollados.5.- La implantación de un código ético que regule la estrategia de las empresas multinacionales, así como la eliminación de los paraísos fiscales y la aplicación de la tasa Tobin, ú otra similar, a las transacciones comerciales internacionales, que permita crear un fondo de solidaridad gestionado por Naciones Unidas.6.- No aceptaremos simples declaraciones de principios que no se traduzcan en políticas concretas. En definitiva, APELAMOS al sentido de la generosidad y humanidad de todos, y fundamentalmente de la clase política internacional económicamente poderosa.Desde la tierra que espera y cree firmemente en la Solidaridad que construya un mundo mejor y más justo, a 30 de enero de 2009"

miércoles, 28 de enero de 2009

Ssschuiiiiiiiiinnnn!!!

Xa está! Penso que a culpa témola nós.

Si, por aceptar chollos mal ou moi mal remunerados. Cona! que estou véndome a min mesmo apuntarme a traballos en páxinas de emprego que, se o pensase dúas veces, ghomitaría.

Ademais, comprobo que hai outros tropecentos aspirantes máis a escravos/as en cada anuncio deses. Os humanos somos uns ghaliñas.

Carai, os empresarios sen escrúpulos deben estar a frota-las mans.

Non sei se ti, venerado/a lector/a, pensas que o mundo está ben como está pero, apelo á túa intelixencia e dignidade para acabar coa escravitude laboral.

Non aceptemos soldos de merda. É máis, respondamos ós anuncios que ofrecen soldos de merda, pero como se merecen.

E non quero, explicacións do tipo: "sempre haberá xente que acepte e por iso se aproveitan" porque iso xa o sei.

Desenvaina, ti tamén! A ver que expresión se lles pon cando vexan a súas avarentas caras reflectidas no frío aceiro das nosas espadas!

Ssschuiiiiiinnnn!!!

jueves, 15 de enero de 2009

Os camiños do señor Google son inexcrutables

Pai Noso Google que estás en todos lados...
Santificado sexa o teu nome... etc, etc.
Graciñas Señor Google, foi marabilloso sentir todo o teu poder sobre min pero sobretodo, graciñas por permitirme acceder de novo ó (MEU) blog e por permitirme acceder á (MIÑA) conta de gmail. Non sei canto durará esta bondade pero non quería desaproveitar a oportunidade para loubar a túa condescendencia con este pobre pecador. Supoño que terías os teus motivos para non permitirme acceder todo este tempo pero... Oh Señor Google os teus camiños son inexcrutables.
Cagho na cona que te botou!