Volta á Idade Media entre Galicia e Portugal

O goberno portugués di agora que a partir do 15 de outubro os estranxeiros terán que pagar por utilizar as autovías do norte de Portugal. Ademais, non o poñerán fácil xa que haberá que mercar dispositivos tipo OBE (30 euros), tarxetas prepago (23 euros) ou "chips" (23 euros). O traxecto por autovía desde Viana do Castelo a Oporto, custará 4,05 euros (ou sexa, 8,10 ida e volta) cando sempre foi gratis. En fin, non quero aburrir con datos e máis datos. Podedes ler a noticia no Faro se queredes saber máis:

http://www.farodevigo.es/gran-vigo/2010/09/10/portugal-cobrara-cuatro-euros-peaje-autovia-viana-oporto-partir-15-octubre/471659.html

Ademais do gasto a maiores que supón esta medida, o que me preocupa son as consecuencias que pode acarrexar. A fronteira luso-española é a máis antiga de Europa. Gobernantes de ámbalas dúas partes empeñáronse ó longo da historia en que estivésemos o máis separadiños posible. Pero a creación das Eurorrexións por parte da ilusa Unión Europea representa unha "ameaza" para os estados europeos que vén como día a día nas zonas fronteirizas a xente pasa dun estado a outro. Pasan a traballar, a pasear, a comer, a mercar, a vender, etc. difuminando así as liñas imaxinarias que permitiron durante séculos que de cada lado da fronteira sexan uns gobernantes ou outros os que ostentasen o poder e, en consecuencia, servíranse del para sacar proveito persoal (que é basicamente para o que queren chegar ó poder os políticos, en xeral). Pido desculpas pola obviedade pero é que habería que ter iso moi claro, sore todo cando haxa eleccións. Lembra que o único que quere de ti un político é o teu voto e máis nada. Non o esquezas ou levarás grandes desilusións. Pido desculpas porque estou a desviarme do tema.

A Eurorrexión Galicia-Norte de Portugal estaba funcionando ben, demasiado ben quizais, e iso había que frealo; "non vaia ser que a os estados se nos acabe a nosa cota de poder (é dicir, o noso chupe"). Desde hai un tempo podemos observar como, con pequenos detalles (ou grandes, segundo se mire), os gobernos estatais tratan de dinamitar esa, cada vez máis estreita, unión. Por exemplo, retrasando o máximo posible a conexión ferroviaria de alta velocidade entre Galicia e Portugal ou inventándose unha peaxe para que os galegos o pensen dúas veces antes de utilizar as autovías do Norte de Portugal. (Ollo! a ver o que tardan deste lado da raia en plantexarse medidas coma esta... tempo ó tempo...)

Vivimos tempos difíciles pero, coma os sofridos cidadáns non fagamos algo contundente, e pronto, Galicia e Portugal non tardarán en estar separadas de novo por unha raia moi ben marcada. Os gobernantes lévannos á idade media con "pontazgos", "portazgos" e demais métodos para exprimirnos e manternos "a raia". E nunca mellor dito.

Bieito XVI en Galicia

Esta mañá interromperon un programa da galega para conectar co arcebispado de Santiago. Un señor tocado cun chapeu escarlata e unha sotana dirixiuse á nube de micrófonos e flashes:

"El Santo Padre, como un peregrino más y como testigo de Cristo resucitado, nos visitará el 6 de noviembre..." tamén engadiu: "El Santo Padre quiere que sea una visita sencilla...". Tamén dixo que non estaría ben que chegase o papa e estivese todo o andamiaxe que actualmente cubre o Pórtico da Gloria e que o presidente de Galicia encargouse persoalmente de ir a convencer ó papa e outras lindezas polo estilo.

Cando comeza o telexornal é a noticia principal, por riba dos mariñeiros mortos na desembocadura do Miño e de tódalas demais noticias, por suposto. Como Dios manda.

Eu pensaba que España era un estado laico pero cousas como estas "amén" doutras que agora non vou comentar aquí recórdanme, día a día, que iso é só na teoría. Na práctica, somos a reserva católica de Europa e a Igrexa ten un poder inxusto sobre todos nós, sexamos relixiosos ou non.

Quen paga a viaxe do presidente autonómico ó Vaticano? Quen vai pagar todo o dispendio que supoñerá a organización da visita do papa? Por que hai que retirar o andamio do pórtico da Gloria porque veña o papa se non se pensaba facer para o resto de milleiros de pelegríns que xa se sabe que están a vir e virán este ano? Por que o goberno permite que a Igrexa teña tanto poder inxusto?

Só hai unha resposta: os católicos, ademais de ir a misa, tamén votan. Sonche moitos votos de dios como para perdelos.

Hala Celta!

Levo moito tempo sen escribir pero, hoxe, despois de ler uns cantos comentarios nun xornal dixital non puiden evitar sentir a necesidade de expresarme sobre a miña alma celtista. Fagoo hoxe, sabendo que os estados de ánimo nisto do fútbol son moi cambiantes dependendo dos resultados pero é que eu non busco o resultado no marcador, a mín éncheme de alegría que o equipo do que son siareiro trate de xogar ben e, sobre todo, que o faga con alma. Se, ademais, eses xogadores son case todos galegos ou da canteira, a alegría transfórmase en orghullo. E se ghañan...? Ai... mira que como ghañen...

Despois do tremendo partidazo do Calderón xa sabemos a alma que ten este equipo. Asegúrovos que gocei moito cos Karpins, Mostovois e Mazinhos de hai anos pero non será nada comparado co orgullo de ver a estes rapaces nosos xogar co mesmo descaro e valentía. Todos nós sabíamos que o Celta era o equipo con máis afeccionados galegos do mundo pero é que agora tamén sabemos que é o equipo cos mellores xogadores galegos do mundo!

Rapaces: Queremos máis!

Hala Celta!

Mensaje en una botella

O seguinte relato breve foi presentado a un concurso literario no día de hoxe. Trátase du certame que organiza a web: www.turismodevino.com

Mensaje en una botella

La policía encontró el cuerpo tumbado en la bodega. No había marcas de violencia a primera vista. A escasos centímetros estaba un hueco donde, horas antes, descansaba una botella legendaria. El inspector de pelo cano se quito las gafas, sacó una pequeña grabadora y habló a los presentes:
-Caballeros, -dijo aspirando circunspecto- aquí huele a vino.
La más pequeña de las tres hermanas, que no tendría más de 5 años, estuvo plenamente de acuerdo con tan sabia apreciación. Los demás agentes no hicieron el más mínimo comentario y procuraron no mirarse entre ellos siquiera. El silencio de la bodega era turbador y una sensación de frío sobrecogió a la hermana mayor que, muy seria y desafiante, instó a los presentes a explicar todo aquel despliegue.
La niña pequeña siguió curioseando aquí y allá e incluso se atrevió a girar una de las botellas. El roce del cristal con el barro cocido alertó al inspector:
-Escucha pequeña, -trató de aleccionar- no debes hacer eso, estos vinos son muy delicados y puedes estropearlos si los mueves.
-Pero mi papá lo hace muchas veces –respondió en plan sabiondo-
La hermana mayor parecía incómoda:
-Porque papá sabe cuándo hay que hacerlo. No molestes a estos señores… ¡y no toques nada!
Cuando sonó el teléfono de uno de los agentes, con una música chillona y hortera, el inspector empezó a perder la paciencia. Ni siquiera tuvo que decir nada. El agente hizo un gesto de gran lamentación y apagó nervioso el móvil.
Tras una tensa y larga pausa el inspector hizo otra aclaración tras poner en marcha la grabadora:
-Señoritas, -dijo mirando al cuerpo tumbado en la bodega- ese hombre… no es su padre.
-Claro que no, -dijo la niña- papá está en el salón muy enfadado porque alguien se bebió un vino o algo así.
El inspector enarcó una ceja:
-Ajajá! –exclamó mientras señalaba enérgicamente el único hueco del botellero.
De la pequeña surgió una risita nerviosa y parecía estar disfrutando de lo lindo con todo aquello.
-Mire señor inspector, -dijo la hermana mayor- quiero que sepa…
-¡Shhhhh! Silencio señoritas, deberían saber que es inútil distraer a un funcionario de la policía. Antes o después averiguaré toda la verdad.
-No inspector, no lo hará si no escucha lo que tengo que decir –contestó enfadada.
El inspector se volvió hacia ella:
-Diga lo que tenga que decir, señorita, y hágalo de una forma clara y escueta.
La hermana mayor se acomodó el chal por encima de los hombros con un escalofrío:
-El chico que está ahí tumbado es el novio de Adela.
-Ajajá! –Dijo señalando a la mediana de las hermanas.
El inspector se dispuso a grabar de nuevo pero la hermana mayor continuó:
-Martín no está muerto inspector…
-¡Por supuesto que no! –contestó el inspector con desdén- pero está borracho como una rata.
-¿Como una rata borracha? – preguntó la niña con los ojos como platos.
El inspector extendió sus dedos índice y corazón entre las telarañas del hueco vacío y extrajo un papel mugriento que desenrolló con sumo cuidado.
De pronto, un grito de Adela heló la sangre de los allí presentes:
-¡Nooooooo!

A Serpe (10 de xullo de 2009)

A serpe (10 de xullo de 2009)


Uns rapaces están a pescar pola zona de Toralla, na hora do solpor. Un deles empeza a recoller o aparello como se tivese collido algo moi pesado e cando consigue achegalo ás rochas podo ver que se trata dunha nasa grande cunha serpe de grandes dimensións enrolada dentro. Pregúntome que carallo fai unha serpe dese tipo nas augas da ría... A serpe despreguízase e comeza a deslizarse mansamente por entre as herbas. Eu non teño medo pero a observo a certa distancia por se acaso. A serpe comeza a ascender pola muralla dunha especie de fortaleza así que eu dou un rodeo e quero chegar arriba antes cá ela porque sinto un certo desacougo co feito de perdela de vista cando ela chegue arriba. Cando chego non a vexo por sitio ningún. Un sms recén chegado espértame. Di así: “Avísame cuando estés operativo. Déjame una perdida y te llamo. Bicos”

Sereas na bruma

A bruma fóra é máis mesta cá nunca. A cada pouco brúan as sirenas dos barcos na ría. A través das grandes ventás do apartamento apenas se distinguen as luces das farolas. Foi un día de calor este primeiro de xuño pero a medida que avanzou a tarde o neboeiro foi entrando implacable e a noite quedou fresca. O brúar das sirenas asemellan monstros mariños. Están aí fóra arrodeados de auga que nin se quera poden ver. Non sei se están a desprazarse moi amodo ou se están fondeados, agardando que mañá haxa mellor visión, e simplemente avisan para que outros monstros non os aborden. Algo ten esa borraxeira que me incita a escribir. Unha semana máis e terei 38.

Recapitulemos: varón, parado, pai solteiro sen compromiso (a día de hoxe) e cunha filla pequena cuxa custodia ten a nai.

Teño que decir que aí fóra están as sirenas pero tamén as sereas. E menos mal.

Conste que non fumo

Agora mesmo estou aquí sentado diante da pantalla do portátil e nin se quera sei que vou escribir.



Teño cousas que dicir pero... penso que a miña preguiza me dificulta escribir. Se as escribise sería mellor para min. Disque, cando tes problemas, é bo contalos porque deste xeito tes que ordealos na túa mente e darlles nomes. Tes que tentar explicarte para que o teu interlocutor poida facerse unha idea do que lle estás a falar. Así podes conseguir entender mellor os teus propios problemas.



Ademais, cando lle contas os teus problemas á xente tamén corres o risco de que che conten os seus, co cal, decátaste de que todo o mundo ten os seus problemas. Os Mono Sapiens somos así. Todos temos problemas. De feito, necesitámolos, ou iso parece, a xulgar por como nos empeñamos en telos.



O maior problema, é cando tes un problema que tes claro que non necesitas. Ou, polo menos, iso pensas. Poida que a Vida, ou Deus, ou o Demo, ou o que Sexa... pense que si os necesitas. E por iso chos proporciona. Como unha máquina expendedora:



"Su problema, gracias"