domingo, 15 de junio de 2008

Naufraxio (II)

E ésta é a continuación , na que me dedico a a facer literatura barata (pero sincera) tentando realizar semellanzas entre illas e algunhas mulleres que coñecín daquela e tamén algún compañeiro de viaxe. Vale, e xa está. Se estas lembranzas miñas sírvenlle a alguén algunha vez de algo, mira ti que ben. Ánimo a tódolos náufragos. Atoparedes terras (rolletes, amigos, outra moza... quen sabe o que hai nese proceloso mar...) e aprenderedes a nadar que te caghas! Calquera cousa menos afoghar... eh?

....O día de Reis atopei unha illa marabillosa. Non era unha illa como as outras. Menos mal. Tiña de todo. Bebín e comín todo o que quixen e por suposto tomei folgos. Os vellos navegantes dábanlle nome ás terras que descubrían. Eu nunca lle puxen nome á esta illa pero “Illa da Vida” ou “Illa Amiga” íanlle ben. Nunca poderei esquecer esa illa.

Tampouco hei esquecer ós náufragos que atopei no mar. Hai un... faime gracia porque atópome con él a cada pouco... Hai un, como dicía.... que ten uns collóns...que nindiola! O tipo nada e nada e ten sempre un alento de ánimo para min. Ás veces vai en pequenas chalupas e outras podo miralo nalgunha illa. Pero ás máis das veces aí está, nadando. “Cagho nas troitas!”. El pensa que pode salvarse nadando e por iso nada e nada. Eu trato de atopar terra porque son un pésimo nadador. Pero el apréndeme trucos para nadar mellor e eu tamén apréndolle o pouco que sei.

O bo de ser náufrago é os magníficos náufragos e marabillosas illas que podes chegar a coñecer. Isto lévame ó momento actual...
Non hai moito eu estaba a nadar. Nadaba mal, por suposto, pero as augas estaban máis calmas e podía botar algunha ollada ó redor. Durante bastantes xornadas sentín a chamada dunha costa misteriosa e acabei por acercarme. Con cautela. Nunca se sabe nesas illas... Mesmo pode haber caníbais. O caso é que tamén había comida dabondo, viño e rosas. Rosas espiñentas, claro. Pero é que as rosas son así. Ademáis descubrín que era unha illa volcánica e que estaba en actividade. Pouco a pouco funme adentrando. É grande, moi grande. Tratei de subir ó cráter e a medida que o facía podía ver máis e máis territorio por riba da densa selva. Pronto descubrín o Bosque dos Carnutes coas súas marabillas. Pero tamén moi cedo comezaron os tremores de terra. Algúns de moi forte intensidade. Dá a impresión de que esta terra é moi perigosa pero de tódolos xeitos, estou coma embruxado polo seu misterio. Pasan os días e descubro máis territorios. Pasan os días e sucédense os tremores. E os temores. Ás veces non sei se isto é unha illa ou é outro náufrago, coma min. Todos somos ou seremos náufragos. Éche así. É un misterio. Podería ser terra firme? Non o sei. É máis, pode que nunca o saiba. Hai tres días que os tremores se intensificaron e unha densa nube de fume sae polo cume do volcán. Xa a lava e a cinsa baixan por algunhas ladeiras... Eu querería quedar máis tempo. Non sei canto, non o sei. Non podo sabelo. Despois dun naufraxio xa só sabes que mesmo os mellores barcos van ó fondo. A idea de volver ó escuro e frío mar non me atrae. Fareino se a lava me obriga. Pero non quero. Non quero. Sexa illa, terra ou náufrago, coma min...que mágoa ter que deixar isto!

“Tras a Mágoa sempre hai Mágoa. A dor, a diferenza do Pracer, non leva máscara” Tamén o dixo Oscar.
CONA! Como doe un naufraxio.

Naufraxio (I)

Hai anos experimentei o que se sinte dunrante moito tempo tras un naufraxio. Agora xa estou ben pero é curioso reler cousas que escribía daquela. Supoño que moitos de vós padecistes naufraxios importantes na vosa vida así que igual vos parece interesante. E, ós que non os padecistes... Bueno... mellor para o voso corazón aínda que peor para a vosa alma.

Por favor, perdoade que faga unha entrada de blog tan longa e que non o traduza. Isto foi escrito unha madrugada desas que espertas na cama e pensas que sufres moito...

Doe, xa doe outra vez. Son máis das seis da mañá na miña hora escura. Semella que durmir é outro privilexio que os desacougados non podemos gozar.
Doe.
Tento relativizar. Xa sei que isto vai por momentos, por días, por rachas, por temporadas. Por anos? Non sei. Pode, mesmo, que sexa por sempre. Por sempre... Uf.
Como doe. Pero... “Convertirse nun home máis profundo é un privilexio dos que sufriron” Wilde, dixit.
Xa, xa...

A miña dor non é máis nin menos cá dos outros. Non sei se é a miña ou pode que sexa a mesma. A mesma dor para todos. A dor da pérdida, non? Coido que debe ser a mesma para todos. Tarde ou cedo prodúcese o naufraxio e cando ocorre... Todo cambia. Adeus á estabilidade. Ola, Instinto de Supervivencia. Salvarse como sexa. Ó primeiro chapoteas, afúndeste, aboias de novo e berras auxilio: Socorro! Axuda!
Quizais alguén te axuda pero son só os que están no mesmo barco os que poden escoitar os teus berros e eles, coitadiños, teñen o mesmo problema ca ti. Que facer, pois?
Sálvese quen poida! E se che botan unha ou máis mans tenta aproveitalas. Tentas ti, tamén, botar algunha man. Teño a sensación de que dando, daste.

Pero todo isto non é dabondo. O mar está frío, escuro. Os restos do barco golpean a túa cabeza unha e outra vez. Restos ós que antes, na pracidez da cuberta, non dabas moita importancia pero que agora, recórdanche con furia o ben que estabas. Os mares e océanos poden ser sitios perigosos se non vas na embarcación axeitada. Mesmo podes ir no mellor barco, un deses que semellan eternos, que como chegue a gran tormenta ou teñas a mala sorte de atopar un iceberg... estás fodido. Aínda diría máis, teño a impresión de que nos naufraxios dos grandes barcos é moi dificil a salvación. Por que? Supoño que porque non esperas unha cousa así. Non estás preparado. E por riba, estes barcos son os que levan máis cousas e estas cousas son as que vante golpear mentres loitas por non afogar. Incluso tempo despois podes ser golpeado por algún resto do barco. Como esta madrugada. Como todas as veces que espertas.

Agora xa pasou tempo. De momento zafei. Como o fixen? Como todos os que zafan. Como puiden. Non son un campeón olímpico de natación. Apenas dou unhas cantas brazadas por min mesmo así que necesitei aferrarme ós propios cascallos do barco pero estes afundían pouco a pouco, aferreime tamén ós doutros barcos, tamén vítimas de naufraxios. Ata que naufraguei non souben a de náufragos que había no inmenso mar. Unha chea deles.

Unha cousa que agradécese moito cando estás no medio do océano e atopar pequenos illotes onde poder tomar folgos pero como non teñen auga nin nada tes que seguir. Sirven só para iso. Para os folgos. O que queres e atopar terra firme, pero iso parece misión imposible cando os días pasan e as noites duran. Mesmo unha vez divisei a costa dun gran país. Tentei acercarme. Había moitos escollos. Tiña pinta de ter un gran continente detrás. Ademais dos escollos había moito mar de fondo. Acabei esnafrado contra as rochas. Tiven que abandoar. Tiven que sair dalí, asido ós poucos restos que aínda atopaba do meu barco. Mellor dito, do que fora meu barco. Non sei... nunca se sabe.

jueves, 12 de junio de 2008

Alma

Dende hai un feixe de anos teño a certeza de que as almas das persoas engrandécense a medida que van pasando pola vida. É dicir, normalmente, terá un alma máis fonda unha persoa maior cá unha nova.



Evidentemente, isto vale para persoas que vivan a vida dun xeito valente. Aceptando que na vida vaiche tocar de todo e que cando toca gozar hai que saber facelo. Igual que cando toca sofrir. Saber gozar e sofrir non é tan sinxelo como poida parecer. Hai que aprender. E o órgano que se encarga diso debe ser a alma.



Non sei de quen é a cita (se alguén o sabe que mo diga, por favor) pero é algo así, máis ou menos: Un pai lle explica ó seu fillo: "Cando saibas encarar as cousas boas da vida co mesmo temple cás malas, estarás feito un home".



Desde hace ya tiempo tengo la certeza de que el alma de las personas se engrandece a medida que van viviendo la vida. Es decir, normalmente, una persona mayor tendrá un alma más profunda que una joven.



Evidentemente, esto sirve para personas que vivan la vida de forma valiente. Aceptando que en la vida te va a tocar de todo y que, cuando toca disfrutar hay que saber hacerlo igual que cuando toca sufrir. Saber disfrutar y sufrir no es tan sencillo como puede parecer. A todo se aprende. Y el órgano que se encarga de eso debe ser el alma.



No sé de quién es la cita (si alguien lo sabe que me lo diga, por favor) pero es algo así, más o menos: Un padre explica a su hijo: "Cuando sepas encarar las cosas buenas de la vida con el mismo temple que las malas, serás un hombre hecho y derecho".

martes, 10 de junio de 2008

37

Domingo pasado fixen 37 palos. Non sei que máis engadir. Só quería deixar constancia escrita de que batín o meu propio record (que estaba en 36).

Palos: anos enteiros fóra da barriga da nai no planeta Terra.

jueves, 5 de junio de 2008

Into the Wild


Onte mirei unha peli. Eu sonvos cinéfobo pero esta gustoume. Abondo. Tras moito investigar, o prota chega a unha conclusión: " A felicidade só é real se é compartida".

Ayer vi una peli. Soy cinéfobo pero esta me gustó. Lo bastante. Tras mucho investigar, el prota llega a una conclusión: "La felicidad sólo es real si es compartida".

"Es ese tipo de película que a algunos puede resultarles ingenua, incluso pueril, y que sin embargo otros, a los que les toque en profundidad, acabarán viendo con lágrimas en los ojos. (...) Puntuación: *** (sobre 5)." (Alberto Bermejo: Diario El Mundo)